GÜL YAPRAĞI

“Bir zamanlar bilginler ve şairler, ‘Suskunlar Meclisi’ adıyla bir topluluk oluşturmuşlardı. Üye sayısı kırk kişiydi ve bunu arttırmıyorlardı. Üyeliğin ilk şartı çok düşünmek fakat çok az konuşmak ve yazmaktı.
Meşhur şair ve mutasavvıf Molla Câmî, bu meclisin üyeleri arasında olmayı arzuluyordu. Günün birinde Suskunlar Meclisi’nin bir üyesinin vefat ettiğini duyunca onun yerine aday olmak için âlim ve ariflerin bulunduğu köşke geldi. Kendisini karşılayan kapıcıya bir şey söylemeden ismini bir kâğıda yazarak o sırada toplantı halinde bulunan ‘Suskunlar Meclisi’ne gönderdi.
Meclis üyeleri, bu teklifi görünce biraz üzüldüler. Molla Câmî, oraya çok lâyık bir âlimdi ama vefat eden üyenin yerine başka birini almışlardı. Yeni bir üye için yer yoktu. Meclisin başkanı, bir bardağı tamamen suyla doldurduktan sonra Molla Câmî’ye gönderdi.
Ârif Molla Cami, durumu kavramıştı. ‘Doluyuz.’ demek istemişlerdi ona. Bir damla daha olsa bardak taşacaktı. Bunun üzerine o da hemen oracıktaki bir gülden küçük bir yaprak koparıp nazikçe suyun üstüne koyuverdi. Bardak taşmamıştı. Bunu içeri gönderdi. Meclistekiler, bu kibar cevabın manasını anlamışlardı. Hikmet ehli zarif insanların yeri başkaydı. Üyeler, bu değerli âlimi de aralarına almaya karar verdiler.
Suskunlar Meclisi’nin başkanı, listeye Molla Câmî‘nin adını ekledi. Kırk sayısının sonuna bir sıfır koyarak, 400 yazdı. Bununla Molla Câmî sayesinde, meclisin değerinin on misli arttığını belirtiyordu.
Listenin son şekli kendisine gelince iltifatı bildi Molla Câmî. Ancak sayının büyük gösterilmesinden hoşlanmadı. Hikmet ehli büyük âlim ve şair, sağdaki bir sıfırı silerek kırk sayısının soluna koydu. Yani 040 yazdı. Alçak gönüllü Molla Câmî, böylece kendisini solda sıfır sayıyor, bardağı taşırmadığı gibi, o meclisin yapısını da etkilemeyeceğini söylemek istiyordu.”

Çaldığınız kapılara yük değil değer kattığınız; kapınızı açtıklarınızdan zarif bir saygı gördüğünüz; sadece gözlerde değil, zihinlerde ağır ve karanlık perdelerin kalktığı; insanların kandırılmadığı; iyiler kazanmasa bile en azından çocuklarımızın ahlakı öğrenmeleri için kötülerin kaybettiği; paranın amaç değil yeniden araç - insanların da mal değil insan olduğunun anlaşıldığı; küstahlıktan ve kibirden soyunduğumuz, farklılıklarımızın bizi güzelleştirdiğine inanıldığı; alın terinin-emeğin hak ettiği karşılığı aldığı… en nihayetinde insana yakışan sıfatların güzelleştirdiği bir yaşam umuduyla bayramınız kutlu olsun.
Sevgi’yle kalın…